Siedem lat później - Emily Giffin

 

Siedem lat później - Emily Giffin

Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 408

Kolejna piękna okładka, przyciągające uwagę spojrzenie tajemniczej kobiety i paleta nasyconych barw zapowiada równie nasyconą emocjami lekturę. Tak przynajmniej obiecuje nam wydawca. Przyznam szczerze już na wstępie, że z trudem brnęłam przez kolejne strony tej książki, na jakiś czas nawet odłożyłam lekturę nie do końca przekonana, że chce spędzić na zgłębianiu jej kolejne godzin swojego życia (wszak tyle innych książek już czeka:), ale jakoś udało mi się dokończyć. Zacznę jednak od tego, dlaczego zaczęłam. Otóż o kiszkach pani Giffin słyszałam już bardzo dawno, pełne życiowej mądrości i ciepła historie podbiły swego czasu serca czytelniczek, zwłaszcza tych lubiących się we współczesnych romansach. Postanowiła więc przekonać się sama, ale albo „Siedem lat później” nie jest reprezentatywnym utworem pani Giffin, albo jej pisarstwo niestety nie jest dla mnie. 

Fabuła opisuje uczuciowe perypetie trójki bohaterów tworzących typowy trójkąt: małżonków Tessy i Nicka oraz tej trzeciej – Valerie. Pomysł mimo swej prostoty, a może właśnie dzięki niej, byłby bardzo interesujący gdyby nie jeden szczegół. Zamiast życiowej autentyczności i intensywnych szczerych emocji mamy trójkę najbardziej irytujących i na wskroś sztucznych bohaterów przeżywających jakieś wydumane rozterki. A przynajmniej do mnie cała ta historia po prostu nie trafia. 

Tessa jest energiczną, zabieganą matką dwójki dzieci i od siedmiu lat szczęśliwą żoną znanego chirurga dziecięcego. Valerie natomiast jest samotną matką, której syn ulega nieszczęśliwemu wypadkowi. Żyje spokojnie skupiona przede wszystkim na swoim dziecku dopóki przy szpitalnym łóżku nie poznaje intrygującego lekarza swojego syna. Reszty bez trudu można się domyślić i niewiele straci ten kto na tych domysłach poprzestanie, bowiem cała treść książki opowiada właśnie tę historię – rodzącego się uczucia, które prowadzi ostatecznie do małżeńskiej zdrady. 

Autorka bardzo się starała, trzeba jej to przyznać, by przedstawić historię romansu bez podziału na „tę dobrą” i „tę złą”. Narracja prowadzona naprzemiennie z punktu widzenie Tess i Valerie pozwala nam spojrzeć na całość z dwóch różnych punktów widzenia choć w zasadzie w obu przypadkach jest to punkt widzenia kobiety, która po prostu chce być kochana. Pani Giffin szczegółowo relacjonuje nam wszystko co związane z bohaterkami, ich życiorysy, poprzednie związki, relacje rodzinne, stosunek do dzieci, przyjaciół, świata…  Natomiast to co ich łączy czyli osoba Nicka jest w zasadzie wielką niewiadomą – razi niezdecydowaniem, chwiejnością i przerostem ego – ale zapewne taki był właśnie zamysł autorki względem tej postaci – to on jest „tym złym”.  Trochę szkoda byłoby bowiem bardziej interesująco gdybyśmy mogli popatrzeć na całość historii także jego oczami.

Problem zdrady, wybaczenia, zaufania to problem bez wątpienia trudny i autorka przedstawia go z całą złożonością. Razem z Tess przechodzimy od stadium niezachwianej wiary w wierność męża, poprzez rodzące się wątpliwości, aż po gniew i ból pewności. Pani Giffin oddała cały ten wachlarz emocji z dużą wprawą i wyczuciem. I choć mam sporo zastrzeżeń co do tej książki, to muszę przyznać, że potrafi ona sprawić, że każdy czytając zada sobie pytanie: a co ja zrobiłbym na miejscu Tess? A chyba właśnie o to autorce chodziło :)  

Moja ocena:

4/10