wtorek, 20 października 2015

Deadline - Sandra Brown


Deadline - Sandra Brown




Wydawnictwo: Świat Książki
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2013
Ilość stron: 448




Lubię książki Sandry Brown, choć chyba powinnam opatrzyć to stwierdzenie pewnym zastrzeżeniem. Otóż lubię te z jej książek, które określa się jako romantyczne thrillery. Powieści, których fabuła zawiera w sobie oprócz – czasem dominującego, lub zaledwie subtelnie zaznaczonego – wątku romansowego, także elementy kryminału czy sensacji. Czytałam już kilka takich książek jej autorstwa, i nieodmiennie zaskakuje mnie ich wysoki poziom – czego niestety nie mogę powiedzieć o jej romansach. Naprawdę szkoda, że pani Brown nie poświęciła kryminałom całej swej twórczości.

„Deadline” jest jedną z jej nowszych powieści, w których udało jej się spleść ze sobą misterną kryminalną intrygę z osobistym wątkiem dwójki zagubionych bohaterów, których spotkanie wpłynie na losy nie tylko ich samych, ale i wszystkich ich bliskich. Dawson Scott jest dziennikarzem, który wybrał sobie trudną profesję korespondenta wojennego i wykonuje ją z pełnym poświęceniem i oddaniem. Niedługo po powrocie z Afganistanu zostaje poproszony przez bliskiego znajomego z FBI o przyjrzenie się pewnej sądowej sprawie, w której oskarżony zdaje się być powiązany z grupą terrorystyczną, która działała na terenie Stanów przed czterdziestu laty. Dawson spełnią tę prośbę głównie z obowiązku przynajmniej dopóki na salę sądową nie wkracza Amelia, była żona Wessona.

„Deadline” jest bardzo dobrym thrillerem. Świetnie pomyślanym i przemyślanym, nieprzewidywalnym i dość oryginalnym. A przede wszystkim zaskakującym, nawet gdy wszystko już wydaje się oczywiste i jasne, autorka wciąż jeszcze trzyma asa w rękawie, by kolejny raz wstrząsnąć czytelnikiem. Naprawdę nieźle. Do tego trzeba dodać całkiem dobre tempo wydarzeń, które – prócz nieco niemrawego początku – utrzymuje się do końca książki.

Oczywiście książka nie pozbawiona jest wad. Nie zaszkodziłaby na przykład nieco głębsza analiza bohaterów, zwłaszcza Amelii, która wypada nieco sztucznie i bardzo stereotypowo w roli pięknej i dzielnej niewiasty, która z godnością księżnej stawia czoło losowi.

Polecam, bo „Deadline” dobrze się czyta, fabuła wciąga i intryguje a zakończenie zaskakuje. A o to przecież chodzi w thrillerach. 

Moja ocena:
6/10


Thrillery romantyczne Sandry Brown:


Niebo i piekło 
Najskrytsze tajemnice 
Lustrzane odbicie 
Piętno skandalu
Francuski jedwab 
Pozory mylą/ W ogniu intryg 
Szarada
Na wyłączność 
Dzień pokuty 
Miłość uwięziona w ciszy 
Alibi 
Mistyfikacja 
Oblężenie 
Zazdrość 
Fascynacja 
Witaj mroku 
Żar 
W objęciach chłodu 
Rykoszet 
Nieczysta gra 
Tornado 
Deadline 
Mean Streak (2014)
Friction (2015)


piątek, 16 października 2015

Szybki numer - James Patterson, Michael Ledwidge


Szybki numer - James Patterson, Michael Ledwidge




Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2009
Rok pierwszego wydania: 2007
Ilość stron: 348




Zauważyłam pewną dziwną prawidłowość odnośnie książek Jamesa Pattersona, otóż te które napisał we współpracy z innymi autorami są znacznie lepsze niż te sygnowane tylko jego nazwiskiem. Jest to oczywiście czysto subiektywna opinia, jakiś czas temu bowiem przekonałam się, że nie jestem fanką stylu Pattersona, o ile fabułom jego powieści nie można nic zarzucić (i to głównie skłania mnie by sięgać po kolejne tytuły) to w sposób w jaki pisze – ta swoista mieszanka patosu i „doskonałości” jego bohaterów po prostu mnie odrzuca.

Do rzeczy jednak. „Szybki numer” (choć uważam zarówno tytuł jak i okładkę, za trochę zbyt sugestywne) to książka, którą bardzo szybko się czyta. Zaczynamy nieśmiało oswajać się z pierwszą sceną, a już po chwili lądujemy na kilkudziesiętej stronie w samym środku całej historii. To tak typ książki, która pochłania się w jedno popołudnie. Krótkie rozdziały – szybki rzut oka na scenę i już pędzimy dalej. Byłby z tego naprawdę świetny film. Mam nadzieję, że ktoś się o to kiedyś pokusi.

Choć pomysł na fabułę mógłby posłużyć też jako podstawa do bardziej „przemyślanej”, głębszej powieści, gdyby autorzy zdecydowali się na inny styl. Temat jest bowiem bardzo ciekawy. Pewna kobieta wstrząśnięta niewiernością swego męża postanawia – raczej kierowana impulsem niż po przemyśleniach – odwdzięczyć się mu tym samym. Spędza więc wieczór i noc ze znajomym z pracy. Spotkanie kończy się jednak dramatycznie. Obserwuje z okna bójkę do jakiej dochodzi między jej mężem a kochankiem. Później mężczyźni znikają, a ona tej samej nocy zostaje wezwana na miejsce śmierci brutalnie zabitego policjanta. Ona jest detektywem, który ma poprowadzić śledztwo. Zamordowany policjant był jej kochankiem. A wszystko wskazuje na to, że sprawcą jest jej mąż. Jak daleko może posunąć się uczciwa policjanta by ochronić swoją rodzinę?

Pewne jest to, że nic w tej historii nie jest takie jakie się wydaje, a fabuła kilkakrotnie zaskakuje nas całkowicie niespodziewanym zwrotem wydarzeń, który zmusza by spojrzeć na wszystko z zupełnie innej perspektywy. To bez wątpienia najlepsza cecha „Szybkiego numeru” i momentami przypominała mi tym styl Cobena – który bardzo lubię.


 Nie ma sensu pisać więcej. To jednak z tych książek, które trzeba po prostu przeczytać. Świetny, nieprzewidywalny, trzymający w napięciu thriller. Polecam. 

Moja ocena:
7/10

środa, 14 października 2015

Zabij, jeśli potrafisz! - Susanne Mischke


Zabij, jeśli potrafisz! - Susanne Mischke




Wydawnictwo: PWN
Rok wydania: 2014
Rok pierwszego wydania: 2013
Ilość stron: 432





Susanne Mischke jest niemiecką pisarką i scenarzystką, która specjalizuje się w kryminałach i książkach dla młodzieży. Niestety, żadna z jej książek nie została wydana na naszym rynku. A w każdym razie żadna aż do „Zabij, jeśli potrafisz!”.

Tinka Hansson to młoda matka, której przytrafia się najgorszy koszmar każdego rodzica. Wystarcza chwila nieuwagi podczas zakupów a wózek z jej śpiącą córką znika. Nikt w zatłoczonej hali nie zwrócił na nic uwagi, nie ma świadków, nie ma kamer, nie ma śladów, tropów ani poszlak. Zaplanowana akcja, czy dzieło przypadku? Mijają cztery lata, a prowadzący śledztwo Gregor Forsberg wciąż tego nie wie. Wszystko się zmienia, gdy pogodzony już ze stratą ojciec dziecka dostaje tajemniczy list w którym ktoś twierdzi, że wie gdzie jest mała Lucy. Czego chce w zamian? Jak daleko są w stanie posunąć się rodzice by odzyskać swoje dziecko?

Historia oprócz głównego ma także kilka pobocznych wątków i kilku bohaterów połączonych ze sobą zawiłym gąszczem zależności. Rozplątywaniem tej właśnie misternej sieci zajmuje się czytelnik chcący dociec prawdy. I choć jest to dosyć zajmujące, to przyznam, że czasami miałam wrażenie, że autorka trochę za bardzo chciała wszystko „udziwnić” i książka straciła przy tym na wrażeniu autentyczności.

Nie da się jednak zaprzeczyć, że „Zabij jeśli potrafisz!” jest dokładnie przemyślanym i misternie skonstruowanym thrillerem. Czyta się całkiem przyjemnie, choć przyznaję, że tępo wydarzeń nie jest powalające i czasem trzeba czekać, aż bohaterowie odkryją coś, co dla czytelnika jest już od dawana oczywiste. Dotyczy to głównie zakończenia, którym wbrew wszelkim tradycjom gatunku, autorka postanowiła nas jednak nie zaskakiwać :)

Reasumując. Przyjemna książka i ciekawa historia, która być może nie zachwyci, ale i nie rozczaruje. 

Moja ocena:
6/10

poniedziałek, 12 października 2015

Domek z piernika - Carin Gerhardesen


Domek z piernika - Carin Gerhardesen




Wydawnictwo: Rebis
Cykl: Conny Sjoberg / Hammarby (tom 1)
Rok wydania: 2012
Rok pierwszego wydania: 2008
Ilość stron: 368




„Domek z piernika” to zaskakująca i intrygująca książka, która porusza bardzo trudny i kontrowersyjny temat. Wszyscy wiemy, że dzieci potrafią być okrutne. Ale większość z nas łączy to okrucieństwo z naiwnością i niewinnością, dzieci bywają bezwzględne w swej absolutnej szczerości nie rozumieją wagi swych czynów ani ich konsekwencji. Nasuwa to jednak szereg pytań, kto bowiem ponosi odpowiedzialność za ich czyny – one same, ich rodzice, opiekunowie, a może to po prostu kolej rzeczy z którą trzeba się pogodzić?

Dużo mówi się ostatnio w mediach o przemocy w szkole, o przypadkach znęcania się, zastraszania, szykanowania, obrażania, molestowania uczniów przez innych uczniów. Często takie historie kończą się tragicznie. Autorka „Domku z piernika” porusza jednak troszkę inny problem snuje swoją opowieść  opierając się na przypadku bardzo małych dzieci – przedszkolaków. O ile o nastoletni dręczyciele nie budzą wątpliwości co do świadomości podejmowanych czynów, to czy można o cokolwiek obwiniać przedszkolaki? To nawet śmiesznie brzmi, prawda? Dla kogoś kto stał się ofiara dziecięcych szykan już chyba nie.

Conny Sjöberg z policji w Hammarby w Szwecji prowadzi śledztwo w sprawie kilku brutalnych morderstw, których ofiary na pierwszy rzut oka zupełnie nic nie łączy. Pochodzą z różnych środowisk, mieszkają w różnych miastach, obracają się w różnych kręgach. A jednak stały się ofiarami osobistej wendety szaleńca, którego motywy pozostają tajemnicą.

Jest to pierwsza książka z Conny Sjöbergiem, która rozpoczyna cały cykl. I jest to „debiut” bardzo udany. Autorka oprócz bardzo ciekawego tematu pokusiła się także o wiele splątanych wątków, kilka zwrotów akcji i nawet kilka niespodzianek. A to naprawdę coś zważywszy na to, że książka zawiera także fragmenty w których możemy popatrzeć na świat oczami mordercy i jego motywy są nam od początku znane.

Mnie osobiście najbardziej podobał się wątek dotyczące przedszkolanki. Po raz kolejny uświadomił mi jak niewiele trzeba by doprowadzić do tragedii. Czasami wystarczy nie robić zupełnie nic. Obojętność i bierność też jest zbrodnią wobec ofiar.

Polecam, bo „Domek z piernika” to bardzo dobra książka, rzadko kiedy kryminał tak bardzo zmusza do refleksji. 

Moja ocena:
7/10


Cykl "Hammarby"

  • Domek z piernika (tom: 1)
  • Najmroczniejsza ciemność (tom: 2)
  • Kołysanka na śmierć (tom: 3)

sobota, 10 października 2015

Wypowiedz jej imię - James Dawson



Wypowiedz jej imię - James Dawson



Wydawnictwo: YA!
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2014
Ilość stron: 270





Bobby, Naya i Caine – trójka nastolatków, którzy w Hallowinową noc wypowiadają pięć razy przed lustrem wezwanie „Krwawa Marry” głównie po to by sobie i innym udowodnić, że nie wierzą w żadne bzdurne opowieści i niczego się nie boją. Stojąc w jednej z łazienek żeńskiej szkoły Piper's Hall (w której żadne z nich, a zwłaszcza Caine nie powinien być) w otoczeniu grupy znajomych, są przekonani, że tak właśnie jest. To jak bardzo się boją okaże się dopiero kolejnego dnia i w czasie kilku następnych kiedy będą musieli zrobić wszystko, by dowiedzieć się jak najwięcej i pokonać zmorę.

Główną bohaterką jest Bobby, cicha, nieśmiała i sympatyczna dziewczyna, która wplątuje się w całą tę sytuację, głównie po to by zaimponować Cainowi. To co zdarzy się w następstwie tego czynu zmusi ją do działań wymagających odwagi jakiej sama w sobie nie podejrzewała. Jedną z nich będzie wizyta w szpitalu psychiatrycznym i poszukiwanie tropów, które wiodą w przeszłości. W latach pięćdziesiątych w tajemniczym okolicznościach zginęła Mary Worthington – jednak z uczennic szkoły tylko rozwikłanie tajemnicy jej śmierci może Bobby i jej przyjaciołom dać jakąś szansę.

„Wypowiedź jej imię” jest książką bardzo nietypową. Być może jest taka tylko dla mnie, dotąd bowiem nie zdarzyło mi się czytać horroru przeznaczonego dla młodzieży. Trochę dziwne połączenie, przynajmniej tak sądziłam zanim zaczęłam czytać, potem jednak uznałam, że w tym szaleństwie jest metoda. Po tych wszystkich fantastycznych romansach, ckliwych obyczajówkach czy całym New Adult – horror jest naprawdę miłą odmianą.

Znamienne jest, że autor posłużył się bardzo popularnymi by nie powiedzieć „ogranymi” tematami. Począwszy od samej Krwawej Marry, po starą nawiedzoną szkołę, czy szpital psychiatryczny, gdzie przebywa jedyna ocalała osoba, której udało się umknąć przed Marry. Wszystko to brzmi bardzo znajomo prawda? Do tego trójka nastolatków, wątek romantyczny i język dostosowany do młodego odbiorcy. Aż dziw, że Dawsonowi udało się stworzyć z tego wszystkiego naprawdę ciekawą opowieść.

Nie należę do osób, które się boją horrorów niezależnie czy je czytają czy oglądają. Nie potrafię więc powiedzieć, czy książka spełnia podstawowy wyznacznik gatunku czyli jest straszna. Z pewnością ma wiele momentów, które mogą budzić grozę. Czy ją budzą nie wiem. W każdym razie horror czy nie, ja świetnie się bawiłam czytając i wam też tego życzę. 

Moja ocena:
7/10

czwartek, 8 października 2015

Nocny - Emily Barr


Nocny - Emily Barr





Wydawnictwo: W. A. B. 
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2013
Ilość stron: 415




Emily Barr jest brytyjską autorką, która zrezygnowała z pracy jako dziennikarka by poświęcić się realizacji marzenia jakim było pisanie. Dotąd wydała kilkanaście książek, które niestety nie ukazały się na naszym rynku. Wyjątek stanowi powieść „Bagaż”, oraz jej ostatnie dzieło „Nocny”.

         „Nocny” łączy w sobie cechy powieści obyczajowej z elementami thrillera. W takich właśnie proporcjach. Poznajemy Larę i jej męża, ich sytuację życiową, przyjaciół, znajomych i rodzinę. Towarzyszymy im podczas zmian jakie następują w ich życiu gdy Lara podejmuje pracę i decyduje się dojeżdżać do odległego Londynu. Mamy okazję „poprzebywać” w jej towarzystwie i poznać jej uczucia i przemyślenia. A dopiero wtedy – po kilkuset stronach – obserwujemy jak Lara po raz ostatni wsiada do nocnego do Kornwalii. I już z niego nie wysiada. Znika a w jednym z wagonów podróżni odkrywają ciało jednego z pasażerów. I tak Lara w ciągu kilku godzin z zaginionej staje się podejrzaną. Dopiero tutaj zaczyna się obiecany thriller.

Nie jest to z mojej strony zarzut, autorka miała taki a nie inny pomysł na książkę. Prawda wygląda jednak tak, że pierwsza połowa jest zupełnie różna od drugiej mimo, że to wciąż ta sama historia. I choć pierwsza część o charakterze powieści obyczajowej jest naprawdę dobrze napisana, to nie jest to jednak mój ulubiony gatunek i niewiele brakowało a odłożyłabym książkę przed dotarciem do wszystkiego co naprawdę dobre.

„Nocny” jest książką, którą przyjemnie się czyta. Autorka sprawnie posługuje się słowem co sprawia, że nawet te „nudniejsze” fragmentu zbytnio nam nie ciążą. Co do samej zagadki i elementów thrillera to pomysł na fabułę jest naprawdę ciekawy i choć nie zaskoczyło mnie rozwiązanie, to nie odebrało mi to też przyjemności lektury. Nie jest to jednak książka w której czytelnikowi towarzyszyłoby napięcie nie pozwalające się oderwać, czy jakieś silne emocje. Nie ma nawet tak charakterystycznego dla kryminałów czy thrillerów mrocznego klimatu. Trochę mi tego wszystkiego brakowało.


Podsumowując: sądzę, że wady i zalety właściwie się nawzajem znoszą co sprawia, że „Nocny” Emily Barr jest dobrą, przyjemną książką. I nic poza tym. 

Moja ocena:
6/10

wtorek, 6 października 2015

W głąb labiryntu - Sigge Eklund


W głąb labiryntu - Sigge Eklund




Wydawnictwo: PWN
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2014
Ilość stron: 320




„W głąb labiryntu” autorstwa Siggego Ekluda opisywana jest jako połączenie powieści psychologicznej i thrillera. Już samo to wystarczyło by znalazła się na liście moich lektur, choć swój udział w wyborze miała także okładka.

Książka nie jest zbyt długa, nieco ponad trzysta stron – ale nie należy do takich, które czyta się jednym tchem. Mimo wątku dotyczącego zaginięcia dziecka całość jest tak naprawdę bardziej powieścią psychologiczną niż thrillerem. Tajemnica zniknięcia dziewczynki jest dla autora tylko pretekstem do zaprezentowania nam losów czwórki bohaterów, których historia w zaskakujący sposób się ze sobą splata. Dopiero z retrospekcyjnych opowieści tej czwórki narratorów możemy złożyć całą te historię i zrekonstruować wydarzenia.

Asa i Martin Hornowie są zabieganymi rodzicami skupionymi głównie na własnych karierach, ale zniknięcie ich jedenastoletniej córki Magdy, podczas gdy oni jedli kolację w pobliskiej restauracji, wywraca cały ich świat do góry nogami. Zmusza ich to głębokiej autoanalizy, a przed czytelnikiem odsłania obraz zagubienia i samotności nawet – w zdawałoby się udanym – życiu rodzinnym. Istnieje także druga para bohaterów - współpracownik Martina, Tom oraz jego była partnerka będąca szkolną pielęgniarką. Wszyscy oni mają swoje tajemnice i pilnie strzeżone sekrety, wszyscy oni wpływają na siebie nawzajem w sposób jakiego sami nie podejrzewają. To naprawdę cały labirynt powiązań.

Mimo, że nie ma tutaj w zasadzie żadnej akcji, a wątek kryminalny jest tylko pretekstem dla analizy postaci, to książka ma w sobie „to coś”, co sprawia, że trudno jest się od niej oderwać. Fakt, że nie czyta się łatwo, a do stylu autora trzeba się przyzwyczaić, tak jak i do tego, że nie poszczególni narratorzy swobodnie przeskakują w czasie podczas snucia swoich rozważań, tak że całość składa się z fragmentów wydarzeń. Wszystko to jednak w jakiś sposób tworzy niepowtarzalny trochę niepokojący klimat.


Brawa dla autora także za zakończenie. Musze przyznać, że choć brałam pod uwagę chyba wszystkie ewentualności czegoś takiego się nie spodziewałam. 


Moja ocena:
6/10

sobota, 3 października 2015

Szczątki pamięci - Anders de la Motte


Szczątki pamięci - Anders de la Motte



Wydawnictwo: Czarna Owca
Cykl: David Sarac (tom 1)
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2014
Ilość stron: 448




Sięgnęłam po „Szczątki pamięci” głównie ze względu na autora. Kojarzę Andersa de la Motte przede wszystkim z trylogią o Henriku Petterssonie – choć jak na razie miałam okazję przeczytać tylko pierwszy jej tom („[geim]” później wydane także jako „Gra”). I choć pamiętam, że choć miałam sporo zastrzeżeń do postaci głównego bohatera to sama książka i sposób w jaki została napisana bardzo mi się podobał.

„Szczątki pamięci” są jednak zupełnie inne. Pod pewnymi względami lepsze – bardziej mroczne, twardsze i klimatyczne, to pod innymi zdecydowanie gorsze – przewidywalne, nużące i znacznie mniej dynamiczne. Każda książka jest przecież jednak inna więc nie ma większego sensu trzymać się porównań.

Anders de la Motte nie jest ani pierwszym ani ostatnim autorem, który postanowił sięgnąć po motyw amnezji. Mówiąc szczerze, temat ten jest już tak ograny, że trzeba mieć naprawdę świetny pomysł na fabułę by się z nim zmierzyć i wyjść z tej potyczki zwycięsko. Sądzę, że de la Motte taki pomysł miał. Uczynił bohaterem policjanta, i to takiego, którego główne zadanie polega na pełnieniu funkcji opiekuna informatorów. Jest więc tak blisko przestępczego półświatka jak to tylko się da. Gdy budzi się w szpitalu – gdzie trafił na skutek wypadku – nie pamięta nic ze swej pracy, wiele wskazuje jednak na to, że znał dane informatora, którego wszyscy szukają. Zarówno przestępcy jak i jego koledzy policjanci. Jak ma odnaleźć się w świecie sekretów nad którymi powierzono mu pieczę, skoro zawodzi go własna pamięć? I jak ustrzec się przed niebezpieczeństwem skoro nie wie z której strony nastąpi atak?


Książka należy do tych średniej długości – nieco ponad czterysta stron – ale powiem szczerze nie czytało mi się ich zbyt dobrze, bo choć historia jest dobrze pomyślana i drobiazgowo zaprezentowana, to zwyczajnie nie wciąga. Krótkie fragmenty akcji przeplatają się z obszerniejszymi w których w zasadzie nic się nie dzieje. Postacie nie wzbudzają zbytnich emocji a i sama historia jakoś zbytnio nie porusza. Obawiam się, że „Szczątki pamięci” to jedna z tych książek, której treść zapomina się zaraz po przeczytaniu, bo choć jest zupełnie poprawna – ja w każdym razie nie potrafię wymienić jakichś większych wad – to nie ma w niej nic co zapadałoby w pamięć. Szkoda bo liczyła na więcej. 

Moja ocena:
6/10

czwartek, 1 października 2015

Niebezpieczny dar - Marcus Sakey


Niebezpieczny dar - Marcus Sakey




Wydawnictwo: Rebis
Cykl: Nick Cooper (tom 1)
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2013
Ilość stron: 488




Potwornie wciągająca książka.

Nie znałam dotąd twórczości Marcusa Sakeya, choć wydał on już kilka powieści. Jeśli wszystkie są równie wciągające jak „Niebezpieczny dar” to czeka mnie sporo nieprzespanych nocy.

Sięgnęłam po „Niebezpieczny dar” głównie dlatego, że miałam po prostu ku temu okazję, nie wiedziała czego się po niej spodziewać bo mówiąc szczerze nawet nie przeczytałam opisu z okładki. Po prostu zaczęłam czytać i znalazłam się w samym środku alternatywnego świata w którym obok „zwyczajnych” ludzi żyją także obdarzeni wieloma paranormalnymi umiejętnościami. Zdolności są różne od całkiem niewinnych jak operowanie ogromnymi liczbami, dostrzeganie wzorów czy sekwencji, absolutna pamięć, po dużo bardziej skomplikowane jak czytanie w myślach, świadomość kłamstwa, czy zdolności manipulacyjne.

Główny bohater Nick Cooper potrafi dostrzegać wzorce zachowań ludzi i na tej podstawie przewidzieć ich kolejne posunięcia. Czyni go to wyjątkowo skutecznym agentem rządowym, pracownikiem instytucji zajmującej się ściganiem obdarzonych, którzy w niewłaściwy sposób wykorzystali swój dar. Sytuacja jest więc dość skomplikowana bowiem społeczeństwo wciąż próbuje oswoić się z istnieniem obdarzonych, dochodzi do licznych incydentów i wojna wydaje się być tylko kwestią czasu. I choć Nick żyje w świecie pełnym wątpliwości to jedno jest dla niego pewne – musi schwytać Johna Smitha- terrorystę, który przeprowadził bezwzględny zamach w jednej z restauracji Manhattanu. Poszukiwania zawiodą go jednak w zupełnie inne miejsce niż się spodziewał, a odpowiedzi jakie uzyska sprawią, że będzie musiał jeszcze raz zdefiniować wszystkie swoje priorytety.

Książkę Sakeya świetnie się czyta. Historia wciąga nas do tego niezwykłego świata, gdzie nie ma ani prostych pytań ani prostych odpowiedzi. Wielkie brawa dla autora właśnie za to, że udało mu się tak nakreślić obraz sytuacji byśmy zdawali sobie sprawę jak różnorodne postawy można przyjąć wobec problemu. Ciekawym elementem są krótkie fragmenty wycinków prasowych, wywiadów, internetowych forów czy reklam, które pozwalają nam spojrzeć na problem z szerszej perspektywy. Bardzo fajny zabieg.

Gdy już jednak skończy się czytać i nieco ochłonie po ogromie akcji i emocji, trzeba zauważyć, że książka niestety nie pozbawiona jest wad. Pierwszą jest postać samego głównego bohatera – samotnego żołnierza chcącego uratować świat. Brzmi znajomo prawda? No właśnie, wrażenie pogłębia się jeszcze bardziej zwłaszcza, że Cooper niestety jest trochę nijaki, szkoda, że nie ma jakichś wyraźniejszych cech charakteru. Pozwoliłoby to czytelnikowi na nawiązanie jakiejś więzi – sympatii, czy choćby uczucia irytacji. A tak nic. Druga sprawa to dość przewidywalna fabuła, właściwie wiemy co się wydarzy i tylko jak się to odbędzie stanowi dla nas zagadkę.

Podczas lektury nie ma to jednak większego znaczenia – i tak nie jesteśmy w stanie się oderwać. Ja w każdym razie nie byłam. 

Moja ocena:
7/10


Cykl "Nick Cooper"

  • Niebezpieczny dar (tom: 1)
  • Lepszy świat (tom: 2)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...