wtorek, 29 września 2015

7 razy dziś - Lauren Oliver


7 razy dziś - Lauren Oliver




Wydawnictwo: Otwarte
Rok wydania: 2011
Rok pierwszego wydania: 2010
Ilość stron: 384




Przeczytałam „7 razy dziś” już jakiś czas temu, ale długo nie mogłam zabrać się za opisanie swoich wrażeń. Ma to kilka powodów. Po pierwsze planowałam lekturę tej książki już od momentu kiedy ukazała się ona na polskim rynku, a więc już kilka lat temu (w tym roku wydano ją po raz drugi). To, że pani Oliver jest także autorką bardzo popularnego cyklu „Delirium” – którego nie miałam jednak jeszcze okazji poznać – tylko wzmocniło moją chęć poznania „7 razy dziś”. Sięgnęłabym po tę książkę i tak, przede wszystkim dlatego, że po prosu uwielbiam motyw podróży w czasie czy też wszystkie wariacje na ten temat.

Od razu przyznaje jednak, że książka nie jest taka jakiej się spodziewałam, w zasadzie jakiej oczekiwałam i jaka mogłaby być gdyby tylko… No właśnie gdyby tylko była taka przewidywalna i nieco banalna. Przez cały czas podczas lektury towarzyszyło mi wrażenie, że gdzieś już to czytałam, że wszystko to gdzieś już było i pomimo najszczerszych chęci nie znalazłam niczego nowego w tej opowieści.

Samantha jest popularną amerykańską nastolatką, a więc złośliwą, arogancką i święcie przekonana o swojej wyższości nad resztą szkolnej populacji. Ma kilka przyjaciółek, równie popularnego jak ona sama chłopaka i całej jej życie składa się głównie z dobrej zabawy. Jedna z imprez kończy się jednak wypadkiem w czasie którego ginie… a następnie budzi się we własnym łóżku, by po raz kolejny przeżyć ostatni dzień życia.  

Książka nie jest zbyt długa, niestety bardzo długo się „rozkręca”. Pierwsze kilkaset stron czyta się naprawdę źle zwłaszcza, że główna bohaterka jedynie irytację. Obserwujemy jak zmiany jakie wprowadza ona w przebiegu swojego dnia, wpływają na jego zakończenie, ale naprawdę interesująco zaczyna być dopiero, gdy Sam ma już za sobą co najmniej połowę „powtórek” i zmienia się na tyle, że może zacząć wzbudzać nieco sympatii.

Książka pod bardzo wieloma względami przypomina mi „Pomiędzy światami” Jessici Warman, pod innymi zaś „Zapomniałam, że Cię kocham” Gabrielle Zevin z tym, że tam główna bohaterka z powodu amnezji zaczyna patrzeć na swoje życie z innej perspektywy. Ogólnie jednak wszystkie te książki są do siebie  bardzo podobne. I nie wiem czy wynika to z jakiejś mody, czy autorom po prostu kończą się pomysły…

Moja ocena:
5/10 

niedziela, 27 września 2015

Śnieg przykryje śnieg - Levi Henriksen


Śnieg przykryje śnieg - Levi Henriksen 




Wydawnictwo: Smak Słowa
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2004
Ilość stron: 308





„Śnieg przykryje śnieg” autorstwa Leviego Henriksena nie jest typowym skandynawskim kryminałem i jeśli ktoś spodziewa się wartkiej akcji i pełnej poszlak intrygi to może poczuć się zawiedziony. Ja – przyznaję trochę się tego spodziewałam – ale zawiedziona nie czuję się w ogóle.  Książka Henriksona jest raczej powieścią psychologiczną niż kryminałem i choć w warstwie fabularnej nie dzieje się zbyt dużo, to specyficzny klimat i emocje jakie udaje się autorowi oddać w pełni to rekompensują.

Dan, trzydziestokilkuletni mężczyzna wychodzi z więzienia i wraca do małej rodzinnej wioski w sam raz by zdążyć na pogrzeb brata, który właśnie popełnił samobójstwo. Dotąd chciał tylko odnaleźć swoje miejsce w życiu, teraz jednak odziedziczył gospodarstwo, które prowadził jego brat. Jego niechlubna przeszłość nie przysparza mu sympatii wśród mieszkańców Skogli, większość chciałaby by sprzedał ziemię i wyjechał. On jednak musi poradzić sobie najpierw z żałobą po bracie, z którym łączyła go na tyle silna więź, że nie potrafi zrozumieć jego decyzji o samobójstwie.

Jest coś bardzo niepokojącego w klimacie który udało się Henriksowi stworzyć. Już od pierwszych scen, gdy nasz bohater wciąż w garniturze z pogrzebu brata zabiera się za zarzynanie świń. Brutalizm na granicy absurdu, do tego puste przestrzenie, zimno i śnieg. Wszystko to sprawia, że czytelnikowi wciąż towarzyszy niepokój i swego rodzaju napięcie, mimo, że fabuła jest dosyć monotonna.

Na uwagę zasługuje też kilka ważnych a dość nietypowych tematów jakie książka porusza. Samo poczucie alienacji Dana, samotność i trudy przystosowana się do życia na wolności po wyjściu z więzienia. Niechęć otoczenia i ciągłe bycie podejrzanym gdy w okolicy dochodzi do przestępstw.

 Spotkałam się z wieloma opiniami osób, których książka rozczarowała. Zarzuca się jej przede wszystkim spłycenie wątków kryminalnych – które faktycznie trudno uznać za dominujące. I choć zgadzam się, że opis może wprowadzać w błąd to ja w pełni rozumiem popularność jaka „Śnieg przykryje śnieg” osiągnęła i nagrody jakie za nią autorowi przyznano. Książka ma w sobie „to coś”… ale to oczywiście kwestia gustu. 


Moja ocena:
7/10

piątek, 25 września 2015

Zimny dzień w Raju - Steve Hamilton




Zimny dzień w Raju - Steve Hamilton 



Wydawnictwo: Amber
Cykl: Alex McKnight (tom 1)
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 1998
Ilość stron: 304




„Zimny dzień w Raju” został po raz pierwszy wydany na polskim rynku przez wydawnictwo Amber w 2008 r. Teraz książka ta ukazała się po raz drugi i mam nadzieję, że spotka to całą kilkutomową serię z Alexem McKnightem, jaką od tamtej pory powstała. Książka reklamowana jest jako „jedyny w historii kryminał, który otrzymał jednocześnie dwie najbardziej prestiżowe nagrody gatunku: Edgar i Shamus Awards.” Robi to odpowiednie wrażenie na czytelniku, nic więc dziwnego, że zrobiło i na takiej fance kryminałów jak ja.

Alex McKnight był kiedyś policjantem w dużym mieście gdzie z brawurą i zaangażowaniem ścigał przestępców. Dopóki jego partner nie zostaje z zimną krwią zastrzelony podczas rutynowej, zdawałoby się, interwencji. On sam z kulą, która wciąż tkwi w jego ciele, porzuca dotychczasowe życie by zaszyć się w małym miasteczku wśród lasów Michigan. Prostota życia, samotność i przestrzeń nie są jednak wystarczające by zapomnieć zwłaszcza, że przeszłość postanowiła się o niego upomnieć.

„Zimny dzień w Raju” jest nietypowym kryminałem i pomimo, że skończyłam go czytać już jakiś czas temu wciąż mam wobec niego mieszane uczucia. Po pierwsze mimo czysto kryminalnej tematyki nie jest napisany jak kryminał. Nie ten styl, nie ten język, nie ten klimat. Wszystko to zdecydowanie bardziej pasowałoby do powieści z wątkami filozoficzno-egzystencjalnymi. Same dialogi – które z jednej strony świetnie oddają charakter danej sytuacji z drugiej potwornie irytują pozorną błahością. Przyzwyczailiśmy się – my fani literatury kryminalnej – że dialogi są nośnikiem informacji, dostarczają wiedzy potrzebnej dla śledztw lub pozwalają stworzyć obraz całej sytuacji. To, że mogą składać się z pozornie bezsensowych stwierdzeń i masy powtórzeń, która pokazuje zagubienie czy inne emocje bohaterów już nie jest takie oczywiste.

Intrygująca jest także postać głównego bohatera – Alex, dręczony wspomnieniami przeszłości jest detektywem mimo woli. Zmuszonym przez okoliczności do podejmowania kolejnych działań by wyplątać się z ciągu zdarzeń w których nigdy nie chciał brać udziału.


„Zimny dzień w Raju” to nietypowy kryminał, ale to co w nim „dziwne” jest jednocześnie najbardziej intrygujące. Autorowi udało się przełamać pewne stereotypy gatunku i uważam to za spore osiągnięcie. W każdym razie czytałam  „Zimny dzień…” z dużym zainteresowaniem i tak też zapewne będzie w przypadku kontynuacji gdy tylko wpadnie mi ona w ręce. 

Moja ocena:
7/10


Cykl "Alex McKnight"

  • Zimny dzień w Raju (tom: 1)
  • Zima pełni księżyca (tom: 2)
  • W pogoni za wiatrem (tom: 3)

środa, 23 września 2015

Chłopak Nikt. Jestem misją - Allen Zadoff


Chłopak Nikt. Jestem misją - Allen Zadoff




Wydawnictwo: Feeria Young
Cykl: Chłopak Nikt (tom 2)
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2014
Ilość stron: 448





Kilka miesięcy temu przeczytałam pierwszą książkę Allena Zadoffa o młodocianym tajnym agencie specjalizującym się w zabójstwach – „Chłopak Nikt”. Ta skierowana do młodzieży książka zaskoczyła mnie i zaintrygowała do tego stopnia, że przy nadażającej się okazji sięgnęłam po kontynuację „Chłopak Nikt. Jestem misją”.

Od razu powiem, że wszystko to co podobało mi się w pierwszej, podoba mi się też w drugiej części. Oryginalny pomysł, niebanalny bohater i przede wszystkim pozbawiony wszelkiej cukierkowości (jaka jest niemal obowiązkowym elementem książek dla młodzieży) świat w którym nie ma jasnych podziałów, ani prostych odpowiedzi.

Zac jest zabójcą. Wykwalifikowanym, wyszkolonym, profesjonalnym zabójcą, którego jedynym celem jest wypełnienie powierzonych mu misji. A te są bardzo specyficzne zwarzywszy na to, że Zac ma dopiero kilkanaście lat. Nie nauczono go kwestionować rozkazów, gdy więc przy ostatnim zadaniu zaczął się wahać, organizacja której służy żąda by udowodnił swoją lojalność. A w tym celu musi bezbłędnie wykonać kolejną misję. Zadanie tylko z pozoru wydaje się proste – zlikwidować przywódcę wojskowego obozu dla młodzieży. Nic jednak nie okazuje się takie jak się wydawało zwłaszcza, że poprzedni agent zawiódł. Co takiego odkrył, że przyłączył się do wroga? I jakie tajemnice odkryje Zac na temat organizacji, której służy?

Mnóstwo sekretów i tajemnic – choć to cykl więc nie spodziewajmy się odpowiedzi na wszystkie pytania. Spore grono bohaterów i to bardzo różnorodnych i równie dużo zdarzeń i niespodziewanych zwrotów akcji.

Musze przyznać, że choć nie spodziewałam się zbyt dużo – lekkiej przyjemnej rozrywki – to książka znów mnie pozytywnie zaskoczyła. Po prostu świetnie się czyta, Zac jest bardzo wiarygodny w roli zarówno nastolatka jak i zabójcy a tajemnice, które ma do odkrycia poruszające.


Cóż jeszcze mogę powiedzieć? Książka wydaje mi się pod wieloma względami lepsza niż pierwszy tom – choć i on mi się podobał. Jest dłuższa, bardziej rozbudowana i lepiej dopracowana, co bardzo dobrze wróży kolejnym częściom. Mam nadzieję, że ukażą się na naszym rynku jak najszybciej, bo z pewnością po nie sięgnę. 


Moja ocena:
7/10


Cykl "Chłopak Nikt"


poniedziałek, 21 września 2015

Naznaczeni na zawsze - Emelie Schepp


Naznaczeni na zawsze - Emelie Schepp



Wydawnictwo: Media Rodzina
Cykl: Jana Berzelius (tom 1)
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2013
Ilość stron: 400



Nie każdy autor kryminału pochodzący z mroźnej Skandynawii jest od razu Larssonem, Mankellem, Nesbø czy Läckberg. Fakt, że sama potrafię wymienić jeszcze kilka nazwisk autorów z północy Europy po których książki sięgam bez zastanowienia świadczy o tym jak popularny jest to gatunek, ale także o swoistej modzie. Nie łudźmy się, prawa rynku są nieubłagane i rządzą także w literaturze, a jak każdy wie to popyt tworzy podaż.

Skąd ten wstęp? Otóż któryś już raz boleśnie przekonuje się o tym, że samo pochodzenie autora nie gwarantuje nam jeszcze niczego. A porządny skandynawski kryminał, to coś znacznie więcej niż mroczna historia osadzona w plenerach mroźnej północy. Znacznie więcej.

„Naznaczeni na zawsze” miało być właśnie takim kryminałem, mocnym, mrocznym, fascynującym i wciągającym. Przynajmniej tak obiecywał mi opis na okładce zawierający między innymi informację o całej serii planowanych książek i określenie „fenomen wydawniczy”. Jak miałabym się oprzeć?

We własnym domu zamordowany zostaje szef urzędu imigracyjnego. Byłaby to po prostu kolejna zbrodnia w karierze młodej pani prokurator Jany Berzelius, gdyby nie ślady, które wskazują, że zbrodni dokonało dziecko. Niedługo odnalezione zostają zwłoki chłopca, prawdopodobnego sprawcy, którego nie sposób jednak zidentyfikować. Jedynie tatuaż z imieniem greckiego boga Tanatosa na karku może doprowadzić Janę do prawdy. I to nie tylko na temat zbrodni, ale także własnej przeszłości.

Pomysł na fabułę jest bardzo udany, autorka starannie przemyślała i dobra wszystkie wątki, tak by ostatecznie splatały się one w zgrabną całość. I choć nie obyło się tutaj bez drobnych „wpadek”, które odbijały się zwłaszcza na wrażeniu autentyczności całej historii, to sama fabuła jest dosyć interesująca. Nieco gorzeć wypada już jednak samo „wykonanie”. Autorka chyba nie wierzy w intelektualne możliwości swoich czytelników niczym bowiem nie próbuje ich zaskoczyć. Wszystko podane jest jak na tacy i niemal od początku można spodziewać się jak rozwinie się ta historia a nawet jak się zakończy. Wiele do życzenia pozostawia także warstwa językowa, opisy, dialogi i wszystko to co mogłoby wyróżniać tę książkę od setek innych.

„Naznaczeni na zawsze” są literackim debiutem Emeli Schepp i z tego powodu wiele można autorce wybaczyć. Być może kolejne jej książki będą już na miarę „prawdziwych” skandynawskich kryminałów. „Naznaczonym…” jeszcze sporo do tego miana brakuje. 


Moja ocena:
6/10

sobota, 19 września 2015

Uciekinierka - Patrick Lee


Uciekinierka - Patrick Lee




Wydawnictwo: Czarna Owca
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2014
Ilość stron: 336



„Uciekinierka” nie jest pierwszą książką Patricka Lee, która ukazała się na polskim rynku, ale pierwszą na którą ja zwróciłam uwagę. Zaintrygował mnie opis, który sugerował połączenie pełnego akcji thrillera z elementami fantastycznymi. Lubię takie książki więc nad lekturą nie zastanawiałam się zbyt długo.

Były żołnierz sił specjalnych – Sam Dryden udziela pomocy spotkanej przypadkowo dziewczynce. Przerażoną dwunastolatkę ściga uzbrojona grupa mężczyzn, ułamek sekundy wystarcza Drydenowi, na podjęcie decyzji, która zaważy na całym jego życiu. Rachel nie jest bowiem „zwykłą” dziewczynką i jej umiejętności znacznie przekraczają granice tego co normalne. Jedną z jej zdolności jest czytanie w myślach. Sama pamięta jednak tylko ostatnie miesiące które spędziła w zamkniętym ośrodku, gdzie poddawaną ją eksperymentom. Nie wie więc, ani kim jest ani co tak naprawdę potrafi. Odtąd Sam będzie musiał wystąpić przeciw specjalnym siłom swojego kraju by utrzymać dziewczynkę przy życiu i dotrzeć do prawdy.

Mam bardzo mieszane uczucia po skończonej lekturze. Nie potrafię odmówić autorowi umiejętności i bardzo lekkiego pióra, które sprawia, że chłoniemy tę pełną akcji i wartką opowieść niczym gąbka. Z drugiej zaś strony brakuje mi tu trochę refleksji, jakiegoś nieprzewidywalnego pomysłu czy intrygi. Czasami chciałoby się by akcja się na chwilę zatrzymała, a czytelnik mógł napawać się rosnącym napięciem i razem z bohaterami poczuć przerażenie sytuacją w jakiej się znaleźli. Nic takiego jednak nie ma miejsca. Łącząca byłego żołnierza i dziewczynkę więź rodzi się w jednej chwili i tak już pozostaje, niestety czytelnik tego nie odczuwa. Nie udaje się nam zbliżyć ani do enigmatycznej Rachel ani nawet do w każdej chwili gotowego do wali Sama.


Moja opinia wygląda więc tak, że choć „Uciekinierkę” bardzo dobrze się czyta, to nie wzbudza ona zbyt wielkich emocji. Mam wrażenie, że to jedna z tych powieści o których zapomina się niedługo po przeczytaniu. Szkoda, że autor nie w pełni wykorzystał potencjał jaki tkwił w tej historii. Sam pomysł jednak wart jest uznania, a fani książek akcji nie powinni czuć się rozczarowani.  

Moja ocena: 
6/10

czwartek, 17 września 2015

Uprowadzony - Lee Child


Uprowadzony - Lee Child





Wydawnictwo: Albatros
Cykl: Jack Reacher (tom 2)
Rok wydania: 2012
Rok pierwszego wydania: 1998
Ilość stron: 480




„Uprowadzony” wydany wcześniej także pod tytułem „Umrzeć próbując” jest drugim tomem cyklu o Jacku Reacherze. Jest jednocześnie najwcześniejszą częścią przygód Reachara, jaką dotąd miałam okazję czytać. Rozpoczęłam swoją podróż z Childem gdzieś od połowy serii, i jak dotąd czytałam raczej kolejne tomy nie wracając do początku. Teraz postanowiłam to zmienić.
Dlaczego to takie ważne? Ponieważ okazuje się, że książki Childa ewoluują, tak jak i sama postać głównego bohatera. Przekonałam się, że Reacher z „Uprowadzonego” to nie ten sam Reacher, którego tak zdarzyłam polubić w kolejnych częściach. To wciąż inteligentny twardziel, ale… jakiś taki inny.
Nie będę ukrywać, że zdecydowanie wolę tego starszego, a samą książkę uważam za najsłabszą autorstwa Childa jaką dotąd czytałam. Być może po sukcesie jaki przyniósł autorowi pierwszy tom, chciał on jak najszybciej wykorzystać popularność i  nie starczyło mu czasu na tak drobiazgowe opracowanie fabuły jak robi to zazwyczaj. Naprawdę nie wiem co poszło nie tak, faktem jest jednak, że ta książka znacznie różni się od późniejszych. Inny styl, inny język nawet inny klimat. Wszystko nieco bardziej absurdalne, mniej logiczne i spójne, za to jakieś takie nieautentyczne.  
Może to po prostu przesyt książek Childa i powinnam zrobić sobie przerwę od towarzystwa Reachera?
Jacke Reacher przez przypadek zostaje porwany wraz z młodą agentką FBI - Holly Johnson. Nie ma wątpliwości, że to właśnie ona miała być celem napastników, a on po prostu znalazł się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Długa podróż w rozgrzanej przyczepie ciężarówki da obojgu możliwość zastanowienia się kto i dlaczego chce porwać agentkę. Odpowiedź nie jest łatwa, zwłaszcza gdy Reacher uświadamia sobie, że dziewczyna musi ukrywać coś istotnego. Kim naprawdę jest Holly? I czy Reacher zdoła uratować ją przed losem który szykują jej porywacze?

Doceniam pomysł na fabułę, miał on ogromny potencjał niestety nie został do końca wykorzystany. Szkoda. Mam nadzieję, że „Uprowadzony” to jednorazowa wpadka Childa, i wszystkie kolejne książki będą już jak zawsze świetne. 

Moja ocena:
4/10


Cykl "Jack Reacher"

wtorek, 15 września 2015

Zac&Mia - A. J. Betts


Zac&Mia - A. J. Betts





Wydawnictwo: Feeria Young
Rok wydania: 2015
Rok pierwszego wydania: 2013
Ilość stron: 320


Zazwyczaj nie czytam tego typu książek jak „Zac&Mia” – gdyby nie fakt, że pisze te słowa, co samo najlepiej świadczy o tym, że jednak ją przeczytałam  usunęłabym słowo „zazwyczaj”. Cóż przyjemnego jest w czytaniu książki o umierających na raka dzieciakach? Czy sam fakt, że dzieciaki umierają na raka nie jest już wystarczająco straszny i wstrząsający, by jeszcze o tym pisać czy czytać? Tak wiem, każdy ma prawo się ze mną nie zgodzić. Dla mnie jednak lektura takiej książki wiąże się z kilkudniową traumą niczym syndrom dnia następnego. W dodatku równie bezproduktywną. Nie jestem przecież w stanie nic poradzić na to, że dzieciaki chorują i umierają. Jakkolwiek długo, intensywnie i głęboko bym nad tym myślała.
Dlaczego więc przeczytałam „Zaca&Mię”? Chyba po prostu dlatego, że gdy już zaczęłam nie potrafiłam przestać.   Już w pierwszych akapitach poznajemy Zaca i już nie mamy wyboru. Książka jest tak napisana, że po prostu nie daje czytelnikowi szans by zakończył tę znajomość gdzieś po drodze. Chcemy znać ją w całości bo wiemy, że poczujemy się znów dobrze tylko wtedy, gdy będziemy mieć pewność, że wszystko się dobrze skończy. Problem polega na tym, że zupełnie nie mamy tej pewności.
Po drugie – nie wiem gdzie było po pierwsze, ale to zdecydowanie już drugi punkt – mimo strasznego tematu, książka jest zaskakująco pozytywna. Niezwykłe jest w niej właśnie to, że autorce udało się pisać o prostych rzeczach związanych z chorobą, o „zwyczajnych” dniach naszych bohaterów nie pozwalając przy tym by wszystko to przesłonił klimat przygnębienia i rozpaczy.
Po trzecie – teraz już liczyłam – wielkie ukłony dla autorki za stworzenie tak wiarygodnych postaci głównych bohaterów. Za nastolatków wciąż będących nastolatkami – a nie jak to zazwyczaj bywa przedwcześnie dojrzałymi staruszkami, którzy zachwycają wszystkich swoim hartem ducha. Ukłony zwłaszcza za postać Mii, trochę irytującej, trochę zadziornej, wkurzonej małolaty, której choroba pokrzyżowała plany na przyszłość. I nie rozumie dlaczego wszyscy oczekują że będzie ją cieszyć, że nie spotkało jej coś gorszego. Dlaczego miałaby rozumieć?

Jak widać, na moim przykładzie nie jest to książka tylko dla młodzieży, starszy czytelnik też najdzie w tej niezwykle wzruszającej a jednocześnie tak bardzo realistycznej opowieści coś dla siebie. Ja znalazłam. 

Moja ocena:
7/10

sobota, 12 września 2015

Poszukiwany - Lee Child


Poszukiwany - Lee Child





Wydawnictwo: Albatros
Cykl: Jack Reacher (tom 17)
Rok wydania: 2013
Rok pierwszego wydania: 2012
Ilość stron: 480





„Poszukiwany” to siedemnasty tom serii z Jackiem Reacherem. Chronologicznie znajduje się on więc przed „Nigdy nie wracaj” o której to części pisałam ostatnio. Nie udało mi się przeczytać książek w odpowiedniej kolejności, ale nie jest to jakiś wielki problem. Jedyna różnica polega na tym, że Jack jest jeszcze w drodze do Wirginii, ale, że jest on „w drodze” od czasu opuszczenia żandarmerii, to gdzie aktualnie zmierza nie ma większego znaczenia :)

Jest późny wieczór, zimo i ciemno gdy Reacher próbuje złapać stopa na jednej z międzystanowych autostrad. Liczy głównie na litość podróżujących, z jego gabarytami i złamanym nosem nie wzbudza bowiem zaufania kierowców. Mija ponad dziewięćdziesiąt minut zanim zatrzymuje się pierwszy samochód. Jedzie w nim dwóch mężczyzn i kobieta. Ona milcząca i jakby przestraszona, oni rozluźnieni i rozmowni. Ale coś w ich zachowaniu wyraźnie się nie zgadza. Nie mija dużo czasu, gdy mijają pierwsze policyjne blokady. Czy Reacher mimowolnie stał się zakładnikiem nieznajomych? Kim jest kobieta – przestępcą czy ofiarą? Pewne jest tylko to, że nic nie jest takie na jakie zdaje się wyglądać i Reacher będzie się musiał zmierzyć z niejedną przeszkodą, zanim zdoła zbliżyć się do rozwiązania tej tajemnicy.

„Poszukiwany” to jedna z tych książek Childa, kiedy fabuła czasem na chwilę opuszcza Reachera i skupia się na innych sprawach i osobach – w tym wypadku są to fragmenty dotyczące śledztwa w sprawie morderstwa i pracy lokalnej policji a później agentów FBI. Z jednej strony trochę urozmaica to całość z drugiej nieco męczy ponieważ są to najnudniejsze fragmenty. Kto do kogo zadzwonił, kto z kim pokłócił się o jurysdykcję i cała proceduralna plątanina. Pewnie trochę ze względu na to uważam, że „Poszukiwany” jest odrobinę słabszą częścią od tych, które dotąd miałam okazję przeczytać. Nie bardzo słabą, ale jednak trochę słabszą. Uważam, że autor nico przesadził także ze scenami walki, zawsze było ich dużo, a Reacher jak na superbohatera przystało wychodził z nich bez szwanku, tym razem jednak przekroczona została (być może tylko w mojej opinii) granica niebezpiecznie zbliżając całość do absurdu.


Mimo to „Poszukiwanego”, jak zawsze w przypadku książek Childa, świetnie się czyta. Sporo akcji, niebanalny pomysł, mocne zakończenie a więc wszystko do czego autor nas przyzwyczaił i dlaczego ja sięgam po jego książki.


Moja ocena:
6/10

Cykl "Jack Reacher"


środa, 9 września 2015

Nigdy nie wracaj - Lee Child


Nigdy nie wracaj - Lee Child





Wydawnictwo: Albatros
Cykl: Jack Reacher (tom 18)
Rok wydania: 2014
Rok pierwszego wydania: 2013
Ilość stron: 480





„Nigdy nie wracaj” jest osiemnastym tomem serii z Jackiem Reacherem autorstwa Lee Childa. Ten kto czytał kilka wcześniejszych wie, że od jakiegoś czasu Reacher zmierza do Wirginii by pierwszy raz osobiście spotkać się z dowodzącą jego byłą jednostką major Susan Turner. Sama podróż nie obyła się bez komplikacji i zajęła Reacherowi kilka tomów, w tym jednak w końcu dociera do celu. Szybko okazuje się, że i tym razem nie obejdzie się bez przeszkód.

Głównodowodzący którego zastaje na miejscu Turner przekazuje mu trzy niezwykłe wiadomości. Po pierwsze właśnie zostaje ponownie wcielony do wojska – a więc każdo odstępstwo oznacza niesubordynacje lub dezercje. Po drugie toczy się przeciw niemu sprawa karna dotycząca morderstwa sprzed kilkunastu lat. Trzecia zaś i najbardziej zaskakująca informacja jest taka, że wniesiono przeciw niemu pozew o ojcostwo.

Czy żandarmeria jest jednak gotowa by zmierzyć się z Reacherem? Bo to, że on jest gotów za wszelką cenę dotrzeć do prawdy nie budzi żadnych wątpliwości.

„Nigdy nie wracaj” jest książką, którą świetnie się czyta, mnóstwo akcji, zaskakująca intryga, niebanalne rozwiązanie. Po prostu Lee Child w świetnej formie. Mam wrażenie, że autor jest z książki na książkę coraz lepszy choć czasami wyostrza cechy swojego stylu do maksimum. Gdy w tekście pojawia się więc informacja o broni to możemy być pewni, że na podaniu jej nazwy się nie skończy :) Trzeba do tego po prostu przywyknąć.

Jeśli miałabym podać jakąś wadę, to byłaby to bardzo schematycznie potraktowana postać major Turner. W ogóle wszystkie kobiety w książkach Childa są w zasadzie takie same. Trochę taki Reacher w spódnicy :)


Świetna książka, po prostu polecam. 

Moja ocena:
7/10

Cykl "Jack Reacher"

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...