Karaluchy – Jo Nesbø

 

Karaluchy – Jo Nesbø

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Rok wydania: 2011

Ilość stron: 320

 „Karaluchy” są moja pierwszą książką autorstwa Jo Nesbø. Wiem, że sensacyjno/kryminalne powieści sygnowane jego nazwiskiem cieszą się ogromną popularnością – także w naszym kraju. A więc i ja nie mogłam oprzeć się pokusie mimo, że obiecałam sobie przez jakiś czas odpocząć od depresyjnego klimatu skandynawskiej prozy – zwłaszcza w lato. Akcja „Karaluchów” jednak rozgrywa się w upalnym, egzotycznym Bangkoku, co jak przypuszczałam miało być wystarczającym remedium. Na wstępie przyznaję też, że uległam pokusie i presji reklamy (nagły przemarsz karaluchów przez monitor okazał się skutecznym sposobem zwrócenia mojej uwagi) i zaopatrzyłam się w audiobooka – bardzo efektownego (efekciarskiego) z liczną obsadą najgłośniejszych polskich aktorów. (Co znalazło swoje odbicie również w cenie:(

Co do samej treści – fabuła powieści skupia się wokół dochodzenia jakie na zlecenie swoich szefów (naciskanych przez swoich szefów) prowadzi w Bangkoku Harry Hole. W motelowy pokoju zamówiona prostytutka znajduje zwłoki norweskiego ambasadora, a skandal z tym związany mógłby skutecznie zaszkodzić jego prawicowym mocodawcom z norweskiego rządu. Wszystkim więc zależy, by nie tyle sprawę rozwiązać, co zamknąć. Wszystkim z wyjątkiem Harrego Hole – nietuzinkowego policjanta walczącego przede wszystkim z własnymi demonami – przeszłością i problemem alkoholowym.  W Bangkoku szybko okazuje się, że Harry będzie musiał zmierzyć się także z zawikłaną zagadką i wieloma przeciwnościami by móc dotrzeć do prawdy, nawet jeśli miałby ona okazać się niewygodna. 

„Karaluchy” to dobrze napisana, wciągająca (jeśli się już przebrnie przez bardzo długi nudny początek) książka z nieprzewidywalnym i intrygującym zakończeniem. Mimo tajlandzkich plenerów i wszędobylskiego gorąca – czytając niemal czuje się pot na skórze – jest to książka w stu procentach „skandynawska” – i nie polecam jej nikomu, kto nie jest gotowy ze zmierzeniem się z poczuciem egzystencjalnej pustki głównego bohatera. Nie brak także melancholijno – filozoficznych tonów (lub głębokich stwierdzeń typu - każdy basen ma swój zapach. Ten pachnie wanilią :) Nie piszę tego jako krytykę, ma to bowiem swój urok i sądzę, że amatorzy skandynawskich klimatów będą się nim – słusznie – zachwycać. 

Książka ma niestety także swoje wady i zbyt długi wstęp jest tylko jedną z nich. Drugą jest nieco za dużo jak dla mnie wątków pobocznych, wspomnień, opowiadanych historii i nieco bezsensownego kręcenia się w kółko – co przez większą cześć ksiązki sprawia wrażenie, że nic się nie dzieje. A samo zakończenie – choć zaskakujące – to w moim odczuciu Nesbø trochę przedobrzył, zwłaszcza przy scenie walki. 

Ostatecznie uważam, że „Karaluchy” to całkiem przyzwoita, ale w gruncie rzeczy niczym się nie wyróżniająca się książka. Dlatego dziwi mnie trochę, że to właśnie ona została wydana w wersji tak ekskluzywnego audiobooka. On także mi się podobał, choć czasami ilość efektów (niemal niuestanne dźwięki miasta w tle) jest trochę przytłaczający i daje skutek przerysowania i komizmu, który raczej nie był zamierzony :)

Moja ocena:

6/10