Kochający na marginesie - Johanna Nilsson

 

Kochający na marginesie - Johanna Nilsson

Wydawnictwo: Replika
Rok wydania: 2009
Ilość stron: 205

Czy ktoś tak jak ja, zastanawiał się kiedyś co piszą skandynawscy pisarze, kiedy akurat nie tworzą kryminałów? Ja się zastanawiałam, bo gdy pomyślę o literackiej twórczości autorów z tamtej północnej części świata, to jakoś nie potrafię sobie wyobrazić lekkiej, radosnej i ciepłej historii, ba nawet skandynawski romans ma zawsze w sobie coś mrocznego. Ale wracając do tematu teraz już nie muszę się zastanawiać jak wyglądałaby „tamtejsza” powieść obyczajowa, bo lekturę takiej mam już za sobą – „Kochający na marginesie” czyli skandynawski kryminał bez zbrodni (reszta jest bez zmian). 

Tak, wiem, trochę przesadzam i chyba powinnam zaznaczyć, że powyższych stwierdzeń nie należy traktować w żadnym wypadku jako krytyki. Wręcz przeciwnie, uważam, że jest coś fenomenalnego w tym, że autorce udaje się snuć sugestywną i przejmującą opowieść o ludzkich uczuciach przy pomocy prostego i lakonicznego języka, zdystansowanym i chłodnym tonem. 

„Kochający na marginesie” to przede wszystkim opowieść o samotności, a właściwie o szczególnym jej rodzaju – samotności w tłumie. Prezentuje nam grupę zagubionych bohaterów, których pozornie łączy tylko to, że są bywalcami tytułowej kawiarni. Tak naprawdę jednak są oni wszyscy współczesnymi rozbitkami, zagubionymi w pędzącym świecie ofiarami własnej historii. Złodziejka Bea i jej ojciec alkoholik, którzy kochają się, ale nie potrafią odnaleźć, młoda transseksualistka nieustannie walcząca o akceptację, uliczny muzyk, lekarz nie potrafiący pogodzić się z końcem poprzedniego związku i kochające się małżeństwo, które czeka ciężka walka z nowotworem. To zwyczajni, szarzy ludzie lokujący się gdzieś na „marginesie” szczęśliwego społeczeństwa, borykają się z własnymi problemami i słabościami. Zawsze pozostając w tych zmaganiach całkowicie samotni, niezależnie jak wielu ludzi by ich otaczało. Historia zmierza do tragicznego finału, który zdaje się być nieunikniony. 

Mimo tragizmu, smutku i chłodnego tonu, książka ma w sobie coś optymistycznego, choć może nie w samej historii. Niesie w sobie jakąś niepodważalną naukę, że najważniejszą rzeczą jaką możemy ofiarować zarówno drugiemu człowiekowi jak i samemu sobie jest akceptacja.

Moja ocena:

7/10