Niewinny - Harlan Coben

Niewinny - Harlan Coben

Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 416

Jedno krótkie zdarzenie zadecydowało o cały życiu Matta Huntera. Przypadkowa bójka, przypadkowy cios, niefortunny upadek, kilka sekund i z obiecującego chłopaka, który marzył o wielkiej prawniczej karierze Matt Hunter stał się mordercą. Cztery lata w więzieniu zmieniły jego spojrzenie na życie i świat, pozbawiły go złudzeń i marzeń a także pewnie całej radości życia, gdyby na jego drodze nie pojawiła się Olivia. Ta jedyna, prawdziwa miłość, która pozwoliła mu patrzyć w przyszłość z nadzieją i optymizmem, a nawet zmierzyć się z niechęcią podmiejskiej społeczności gdzie zamierzał powrócić ze swoją ciężarną żoną. Los po raz kolejny nie był jednak dla niego łaskawy. 

Gdy Olivia wyjeżdża w delegację Matt dostaje zdjęcie i filmik sugerujący jej spotkanie w jakimś motelu z innym mężczyzną. Na domiar złego, ktoś wyraźnie go śledzi a dawna koleżanka ze szkoły – obecnie inspektor policji – zadaje mu dziwne pytania na temat śmierci pewnej zakonnicy. Pytania i wątpliwości mnożą się z zawrotną prędkością, jak to zwykle u Cobena bywa. I możemy być pewni, że nic tu nie jest takie jakie się wydaje, a całą historię poznamy dopiero wraz z odwróceniem ostatniej strony.

Książka jest (co przecież takie typowe dla Cobena:) świetnie napisanym thrillerem, który wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Dodatkowy plus za wątek miłosny – nie spodziewałam się, że z Cobena taki romantyk :) Poza tym fabułę urozmaica wiele wątków pobocznych jak choćby Loren i jej relacje z matką, czy stojący na straży osiedlowego porządku policjant Lance Banner. Elementy te bardzo wiele wnoszą do książki i nadają jej głębi – której zazwyczaj trudno doszukać się w thrillerach.

Oczywiście oprócz samej historii mocą stroną są także postacie, charakterystyczne, autentyczne, naturalne. W zasadzie brakowało mi jeszcze tylko odrobiny poczucia humoru, która przełamałaby może, miejscami depresyjny, ton głównego bohatera.

„Niewinny” – choć jestem oczywiście absolutnie zauroczona – wydał mi się jednak nieco słabszą pozycją niż dotąd przeze mnie czytane książki Cobena. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że „gdzieś to już było” i najczęściej były to skojarzenia z „Nie mów nikomu” i „Bez pożegnania”. Być może gdybym czytała je w innej kolejności moja opinia była inna. 

Moja ocena: 

7/10

Książka przeczytana w ramach wyzwania: Czytam Opasłe Tomiska