Jarosław Grzędowicz - Pan Lodowego Ogrodu

Pan Lodowego Ogrodu - Jarosław Grzędowicz

Wydawnictwo: Fabryka Słów
Rok wydania: 2012
Ilość stron:  545

Nie  czytam polskiej fantastyki, trzymam się z daleka od Sapkowskiego, Pilipiuka, Ziemiańskiego, Piekary czy Dukaja… w zasadzie to nie wiem, dlaczego, ale od zawsze jestem przekonana, że to nie jest coś dla mnie. I choć jeszcze nie zmieniłam zdania, co do całej kategorii (w końcu najtrudniej obala się te najbardziej absurdalne przesądy) to od dzisiaj wiem jedno: zdecydowanie czytam Grzędowicza.

Książka trafiła do mnie przez przypadek i gdyby nie to, że w danym momencie po prostu znalazła się pod ręką, pewnie nigdy bym po nią nie sięgnęła. Jeszcze zaczynając czytać, byłam dość sceptyczna. Tajna, międzyplanetarna wyprawa zapowiadała się jak typowe, pełne technologicznych niuansów, „męskie” sci-fi. Tymczasem Midgaard okazał się planetą rodem z najlepszych powieści fantasy, pełną magii, przesądów, „czyniących” przedmiotów i innych „dziwactw”. Fakt, że bohaterem jest twardo stąpający po ziemi Ziemianin dodaje wszystkiemu niezwykłego uroku.

Vuko Drakkainen został wybrany do specjalnej misji, której celem jest ewakuacja przebywającej na planecie Midgaard grupy badawczej, z którą kontakt urwał się jakiś czas temu. Świetnie przygotowany, wyszkolony i wyposażony w najnowocześniejszy sprzęt podróżnik wyrusza więc z „prostą” misją ratunkową. Zgodnie z zasadami o nieingerencji ma pozostać biernym wobec wydarzeń i kultury Midgaardu, a jedynie ewakuować mieszkańców stacji badawczej i ewentualnie po nich „posprzątać”. Nic nie okazuje się takie, jakiego Vuko się spodziewał, nikt, bowiem nie uprzedził go, że na Midgaardzie panuje magia…

„Pan Lodowego Ogrodu” zachwycił mnie z dwóch głównych powodów. Po pierwsze pozostaje pod dużym wrażeniem kunsztu autora, któremu udało się stworzyć tak „żywych” i pełnokrwistych bohaterów. Ta historia straciłaby bardzo wiele, gdyby autor nie obsadził w roli głównej postaci tak charakterystycznej. Do bólu racjonalny Vuko za wszelką cenę stara się odnaleźć w świecie pełnym magii. Czasem sarkastyczny, czasem patetyczny, naiwny, sprytny i zabawny, ale zawsze wierny wobec swoich zasad i przyjaciół. Nie da się tej postaci nie lubić. Nawet wiązanki fińsko-chorwackich przekleństw brzmią w jego ustach niczym zaklęcia :)

Po drugie zaś, zachwycił mnie rozmach, z jakim Grzędowicz zabrał się za tworzenie świata Midgaardu. Oprócz Vuko, drugim głównym bohaterem jest młody książę, przyszły władca odległego królestwa. Opisuje on nam swój kraj i swoją historię. A zarówno jedno jak i drugie warte jest poznania. Autor nie ograniczył się do jednolitej wizji świata. Jego Midgaard pełen jest ludów, regionów i krain mających własną zupełnie różną, ale zawsze przebogatą kulturę. I choć jeszcze nie wiadomo jak losy Filara, syna władcy Tygrysiego Tronu połączą się z losami Vuko, to czytelnik może już snuć własne podejrzenia.

Jeśli czegoś żałuję, to tylko tego, że książki zostały podzielone aż na cztery tomy. Wiem, że liczba stron trochę do tego zmusza, ale wolałabym by części było dwie (książki o takiej objętości są wydawana np. „Droga Królów”). Pierwszy tom „Pana Lodowego Ogrodu” jest w zasadzie tylko wstępem – nawet nie zbliżyliśmy się do tytułowego Lodowego Ogrodu (?) a ja zdecydowanie chce więcej… :)

Moja ocena:

8/10