Ugryziona - Kelley Armstrong
Wydawnictwo: Zyski i S-ka
Rok wydania: 2010
Ilość stron: 540
Pierwsza myśl gdy zobaczyłam „Ugryzioną”
na książkowej półce: „O mój Boże dlaczego ktoś wydał coś w tak szkaradnej
okładce?”, kolejna myśl: „jaka książka może kryć się pod czymś takim?” i
ostatnia już na ten temat „gdzie upchnąć ją na mojej półce, żeby nie było widać?”.
Po powrocie do domu, nie mogłam się powstrzymać i obejrzałam okładki
zagranicznym wydań i muszę przyznać, że są one w porównaniu do prezentowanej co najmniej ładne :) Nie
wiem więc dlaczego ktoś tak skrzywdził tę książkę, zwłaszcza, że zupełnie na to
nie zasługuję.
W ramach dygresji powiem jeszcze –
skoro już od dygresji zaczęłam wpis – że właśnie pojawił się kanadyjski serial powstały na podstawie historii pani Armstrong
– „Bitten”. Obejrzałam jak dotąd trzy odcinki i wiem, że z niecierpliwością
będę oczekiwać kolejnych. Cała nadzieja więc w tym, że medialny sukces
produkcji może doprowadzić do ponownego wydania „Ugryzionej” na polskim rynku i
mam nadzieję, że tym razem w ładniejszej okładce.
Co do samej książki jednak… dla tych,
którzy reagują znudzonym „znowu o wilkołakach…” powiem od razu, że książkę pani
Armstrong wiele spośród podobnych pozycji wyróżnia. Przede wszystkim główną
bohaterką jest kobieta Elena, która stała się wilkołakiem wbrew własnej woli i
ma spore trudności z zaakceptowaniem wszystkich następstw tego faktu. Przede
wszystkim jednak wkłada wiele wysiłku i energii by pomimo tego, żyć jak
najbardziej normalnie, realizować się w pracy, spotykać z ludźmi i tworzyć
udany związek. Wszystkie jej wysiłki komplikują się, gdy seria tajemniczych
morderstw spada na małe miasteczko, gdzie „rezyduje” jej wataha. Musi ona
dołączyć do grupy i pomóc w rozwiązaniu problemu, który grozi wszystkim
dekonspiracją. Skomplikowane relacje jakie panują między członkami watahy
sprawią, że będzie to bardzo emocjonująca wizyta.
Książkę czyta się lekko, łatwo i
dosyć przyjemnie (piszę "dosyć" bo początek pełen rozterek Eleny nieco nuży), a
oto przecież chodzi w tego typu książkach. Gdy fabuła się rozkręci i poznajemy lepiej
samą Elenę, jej przeszłość, a także historię członków watahy książka pani Armstrong
staje się prawdziwym „pożeraczem czasu” bo ostatecznie trudno się oderwać.
Nieco zawiodło mnie zakończenie, ale nie można przecież mieć wszystkiego.
Jeśli ktoś ma ochotę dać kolejną
szansę wilkołakom to zachęcam by dał ją tym z „Ugryzionej”.
Moja ocena:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz