Schron - Andreas Franz

Schron - Andreas Franz

Wydawnictwo: Świat Książki
Rok wydania: 2014
Ilość stron: 448

Rozpoczęłam lekturę „Schronu” Andreasa Franza z wielkim entuzjazmem. Bardzo odpowiadał mi styl autora, prosty, lekki a bardzo sugestywny. W sam raz na letnią lekturę – ja w przeciwieństwie do większości czytelników w lecie namiętnie pochłaniam kryminały, z daleka zaś trzymam się od wszelkich romansów.

W pierwszych scenach poznajemy pewną rodzinę – bogatego przemysłowca, jego żonę i syna. Nie ulega wątpliwości, że nie jest to sielski obrazek. Rolf jest wcieleniem zła – agresywny, sadystyczny i bezwzględny. Przytłoczona żona stara się za wszelką cenę ochronić przed nim dziecko. Kiedy więc mężczyzna niespodziewanie znika, prowadząca śledztwo Julia Durant ma twardy orzech do zgryzienia. Pierwotny, bardzo pozytywny obraz jaki malują o szefie jego pracownicy i matka szybko ustępuje miejsca prawdziwemu, co w sposób automatyczny czyni najbardziej podejrzaną żonę, zwłaszcza gdy wychodzi na jaw, że rodzinny prawnik jest jej znacznie bliższy niż początkowo twierdziła.

Myliłby się jednak ktoś zakładając na podstawie powyższych informacji, że mamy do czynienia z klasycznym kryminałem, gdy detektywi odkrywają rodzinne tajemnice prowadzące do rozwiązania. Autor gdzieś w połowie książki postanowił zafundować czytelnikowi prawdziwy przewrót. Ta cześć książki nie jest już kryminałem, a znacznie bliżej jej do sensacji.

 I tu właśnie – według mnie kończy się wszystko to, co w książce naprawdę dobre. Nie żebym miała coś przeciw sensacji, ale o ile część dotycząca rekonstrukcji zdarzeń, zeznań świadków i rodzinnych historii jest naprawdę rzetelna i wciągająca, to owa druga część znacznie przekroczyła granicę tego co prawdopodobne. Mówiąc szczerze z każdą stroną historia coraz bardziej zmierza do absurdu – przypominając w tym amerykańskie filmy akcji, gdzie ci źli bohaterowie są tak źli, że aż śmieszni. Mam nadzieję, że rozumiecie o co mi chodzi. Nawet dialogi stają się w tym miejscu tak przerysowane, że sztuczne. Zawiodło mnie nawet zakończenie. A przecież zapowiadało się tak dobrze. :(

Nie mam wątpliwości, że Andreas Franz umie pisać. W pierwszej połowie książki stworzył bardzo sugestywny obraz rzeczywistości, z dobrze nakreślonymi postaciami, realiami i fabułą. Potem jednak całkowicie dał się ponieść wyobraźni i wyszło z tego to co wyszło :( 

Przykre, dawno nie czułam się tak zawiedziona. 

Moja ocena:

5/10

Książka przeczytana w ramach wyzwań: Czytam Opasłe Tomiska