Bielszy odcień śmierci - Bernard Minier

Bielszy odcień śmierci - Bernard Minier

Wydawnictwo: Rebis
Rok wydania: 2012
Ilość stroń: 512

Martin Servaz to policjant z doświadczeniem w sprawach kryminalnych. Ale nawet on jest zaskoczony gdy zostaje nagle wezwany do rozwikłania sprawy bardzo brutalnego zabójstwa… konia. Rzecz pewnie nigdy nie miałaby miejsca, gdyby nie fakt, że właścicielem owego zwierzęcia jest bardzo wpływowy milioner z odpowiednimi układami na każdym szczeblu drabiny władzy. Mimo nietypowości Servaz traktuje sprawę poważnie, głównie dlatego, że wstrząsa nim bezwzględna brutalność zbrodni, która jak sądzi nie może być jednorazowa. Nie mija wiele czasu, gdy dochodzi do „prawdziwego” morderstwa, którego ofiarą jest miejscowy aptekarz. Sprawa nie jest prosta. Brak śladów, dowodów, poszlak. A jedyne co mogłoby stanowić jakąś wskazówkę to ślady DNA wskazujące na wielokrotnego mordercę, który jednak przebywa w pilnie strzeżonym zakładzie psychiatrycznym. Bliskość tej placówki, przeszłość Hirtmana i dojmująca atmosfera odludnych gór, to wszystko bardzo niepokoi policjanta. Ale czy się ze sobą łączy? A jeśli tak, to w jaki sposób?

Tak w dużym skrócie wygląda zarys fabuły „Bielszego odcienia śmierci” autorstwa Bernarda Miniera. Książka zebrała tak wiele  pozytywnych recenzji, że już dawno trafiła na moją listę „muszę mieć”. Gdy więc w końcu moje pragnienie się ziściło czym prędzej zabrałam się za czytanie. Czytałam, czytałam i czytałam. Aż w końcu dobrnęłam do końca. Mniej więcej tak to wyglądało, a nie jest to dla mnie normą :) Powód? Jeden, ale decydujący. Książka nie wciąga. Wszystko inne jest jak najbardziej w porządku. Fabuła, kryminalna intryga, zagadka, niespodzianka przy rozwiązaniu. Do tego dobrze skonstruowane postacie, dobry styl i język, a nawet całkiem niezły mroczny klimat śnieżnego pustkowia. A jednak dopiero ostatnie kilkadziesiąt stron czyta się z prawdziwą przyjemnością. Wcześniej po prostu mozolnie brnie się przez kolejne strony. Nie wiem dlaczego. Może jest trochę zbyt poprawnie?

Książka wielokrotnie wywoływała we mnie też irytację, a to ze względu na sposób w jaki autor postanowił zwodzić czytelnika by nie za szybko zbliżył się on do dość oczywistej „prawdy”.  Zalewa się czytelnika nadmiarem informacji i tempem wydarzeń, tak, że ma on wrażenie, że prowadzący śledztwo wykonują mnóstwo czynności, gdy tak naprawdę wszystko to co wydaje się oczywiste nie zostaje zrobione. Servaz nie zadaje pytań, które w danych okolicznościach wydają się najbardziej oczywiste. Sprawdza się najluźniejsze tropy, ale nie podstawowe dane, rozmawia się, że wszystkimi oprócz tych, z kim rozmowa wydawałaby się najbardziej potrzebna. Nie lubię tego, wolałabym by autor pokusił się o taką intrygę, żeby nie musiał zasłaniać się podobnymi „chwytami”.

Trudno jest mi ocenić „Bielszy odcień śmierci”, bo to w gruncie rzeczy całkiem dobra książka. Niewiele w każdym razie mogę jej zarzucić. Ale… no właśnie, spodziewałam się czegoś więcej. Może w „Kręgu” i „Nie gaś światła” z tym samym głównym bohaterem odnajdę to coś, na które liczyłam. 

Moja ocena:

7/10

Książka przeczytana w ramach wyzwań: serie  na starcie, Czytam Opasłe Tomiska, klucznik