Zaginiona dziewczyna - Gillian Flynn

Zaginiona dziewczyna - Gillian Flynn

Wydawnictwo: Burda Publishing
Rok wydania: 2014
Ilość stron: 652

Gdy zobaczyłam zwiastun filmu wiedziałam, że muszę go obejrzeć. Postanowiłam jednak zrobić wszystko tak jak trzeba, a więc najpierw książka a potem film. Bo tak trzeba, prawda? Tak jest lepiej, tak w każdym razie wynika z moich doświadczeń, a przynajmniej wynikało, bowiem w przypadku „Zaginionej dziewczyny” mam spore wątpliwości. Dlaczego? Otóż w thrillerze – a to właśnie ten gatunek – najważniejsze jest napięcie i zaskoczenie. Wielka niewiadoma, kiedy odbiorca próbuje ułożyć całą układankę, ale nie potrafi przewidzieć nawet, co zdarzy się w kolejnej scenie. To właśnie największy atut książki Gillian Flynn – jest rewelacyjnym thrillerem. Ale czy skoro już wiem, co się wydarzy, to czy nie zmniejszy to wrażenia, jakie wywrze na mnie film?

Wracając jednak do książki…

Gilian Flynn nie jest dla mnie zupełnie nieznaną autorką. Wręcz przeciwnie, na polskim rynku jak dotąd zostały wydane trzy jej książki, i wszystkie one są mi w jakimś stopniu znane. Pisze w jakimś stopniu, dlatego, że o ile „Ostre przedmioty” przeczytałam od deski do deski to „Mroczny zakątek” odłożyłam po kilkudziesięciu stronach – nie był to po prostu dobry moment na tę lekturę (mam nadzieję, że kiedyś do niej powrócę). Charakterystyczna cechą książek pani Flynn  - z tego co zaobserwowałam – są bardzo zagmatwane sylwetki bohaterów. To nigdy nie są proste postaci, które dałoby się zamknąć w jakichś ramach – to raczej ludzie z problemami, autentyczni przez swe niedoskonałości, ale także niebudzący sympatii czytelnika, za to bez wątpienia budzący ciekawość. Tak jest także w przypadku „Zagininej dziewczyny”. Postacie są największym atutem tej książki – to właśnie na różnorodności charakterów zbudowana jest cała  historia.

Ciężko jest w jakikolwiek sposób opisać fabułę by niczego przy tym nie zdradzać, a zdradzić nie można, bo to właśnie odkrywanie prawdy sprawia czytelnikowi największą frajdę. A pani Flynn żongluje elementami prawdy niczym sprawny cyrkowiec i za każdym razem udaje jej się ułożyć z nich inny obraz zdarzeń. Przez większość część książki czytelnik stawia sobie tylko jedno pytanie – winny czy nie winny? Przez kolejną zastanawia się jak to wszystko może się skończyć i próbuje odgadnąć jakiś prawdopodobny scenariusz. Przyznaję, że mnie się nie udało. Autorka całkowicie mnie zaskoczyła, co tylko sprawiło, że historia wiele zyskała w moich oczach.

„Zaginiona dziewczyna” to bez wątpienia najlepsza książka Flynn, jaką dotąd czytałam. O tym jak bardzo wciąga ona czytelnika niech świadczy fakt, że niemal nie zauważyłam, kiedy pochłonęłam te sześćset stron. Jeśli zaś moja ocena nie jest wyższa, to głównie, dlatego, że choć autorka zaskakiwała mnie różnymi szczegółami i nietypowym zakończeniem, to, jeśli chodzi o całość już niekoniecznie. W żaden sposób nie zmniejsza to jednak przyjemności czytania.

 A oglądania? Zamierzam to sprawdzić :) 

Moja ocena:

7/10

Ostre przedmioty - Gillian Flynn

Ostre przedmioty - Gillian Flynn

Wydawnictwo: G+J
Rok wydania 2013
Ilość stron: 360

Słyszałam o Gillian Flynn już od jakiegoś czasu, a właściwie słyszałam o jej książce „Zaginiona dziewczyna”, która to pozycja zebrała bardzo pozytywne recenzję i szybko trafiła na moją listę „muszę przeczytać” co niestety nie było mi jak dotąd dane. Skwapliwie skorzystałam więc z okazji przeczytania innej jej książki, nieco mniej znanej  - „Ostre przedmioty”.

Główną bohaterką książki jest trzydziestoletnia reporterka, która wraca do swojego rodzinnego miasteczka by napisać serię reportaży po tym jak tym spokojnym dotąd miejsce wstrząsnęły  morderstwa dwóch małych dziewczynek. Camille musi przy tej okazji zmierzyć się nie tylko z brutalną prawdą dotyczącą tych zbrodni, ale także z własnymi demonami, wskrzeszonymi wraz ze wszystkimi wspomnieniami trudnej przeszłości.

W czasie lektury książki jak bumerang powracała do mnie jednak natrętna myśl – jak to dobrze, że nie mieszkamy w Wind Gap albo jakimś innym prowincjonalnym miasteczku gdzie pod warstwą blichtru mieści się tyle brudu. Najbardziej szokujące były dla mnie nie morderstwa dzieci, ale wspomnienia Camille dotyczące jej lat spędzonych w szkole: gdzie dwunastoletnie dziewczynki uprawiają zbiorowy seks, szkalują lub znęcają się nad innymi, a wszystko to uchodzi w zasadzie za „normalne”.

Dziwna to książka, dziwna to historia jaką zaprezentowała nam Gillian Flynn. Gdy już udało mi się zaprzyjaźnić z Camille i wydawało mi się, że ją rozumiem, zaczyna się ona zachowywać niczym bezmyślna nastolatka – na przykład wybiera się na imprezę zakrapianą alkoholem i narkotykami w towarzystwie trzynastolatków (!) i to nie jako bierny widz, a ma przecież lat trzydzieści (!). Niektóre fragmenty fabuły wydały mi się niedorzeczne i nie bardzo rozumiem co miały na celu.

Ogólnie jednak książka jest całkiem dobrze napisana. Autorce udało się utrzymać zainteresowanie czytelnika od pierwszej do ostatniej strony. Choć kłamałabym mówiąc, że rozwiązanie mnie zaskoczyło, to wciąż wydaje mi się ona wystarczająco interesujące by nie rozczarowywało.

Wciąż mam ochotę na „Zaginioną dziewczynę” zwłaszcza, że wiem już jak wiele można spodziewać się po Gillian Flynn – bo autorka bez wątpienia ma potencjał, nawet jeśli w „Ostrych przedmiotach” nie do końca go wykorzystała.

Moja ocena:

6/10

Książka przeczytana w ramach wyzwań: klucznik