Śnieżyca - Sharon Sala

 

Śnieżyca - Sharon Sala

Wydawnictwo: Harlequin
Rok wydania: 2002
Ilość stron: 384

„Śnieżyca” jest prostym i nie wymagającym zbytniego zaangażowania romansem – uprzedzam już na wstępie, gdyby ktoś dał się zwieść opisowi wydawcy z którego wynika, że mamy do czynienia z mrocznym thrillerem. Pani Sala specjalizuje się w pisaniu tego typu romansów – czyli zawierających pewne elementy sensacyjne, ale występują one wyraźnie w postaci tła. Spodziewałam się tego, autorka dostrzegalnie posługuje się we wszystkich swoich książkach takim samym schematem – czasem jednak dobrze jest móc sięgnąć po coś sprawdzonego i dać się wciągnąć fabule nawet jeśli w zasadzie dosyć banalnej. 

Caitlin Bennett autorkę znanych kryminałów prześladuje nieznany dręczyciel przysyłając coraz śmielsze i bardziej bezpośrednie groźby. Jest tylko kwestia czasu kiedy przejdzie od słów do czynów, toteż Caitlin zaczyna spoglądać w przyszłość z coraz większym niepokojem. Jednocześnie w zasypanym tonami śniegu mieście dochodzi do serii morderstw, ofiarami padają kobiety których jedyną wspólną cechą wydaje się być taki sam typ urody. Policja podejmuje śledztwo na próżno szukając tropów. Caitlin natomiast decyduje się zaakceptować w roli swojego ochroniarza Connora "Maca" McKee. Nie mija dużo czasu, gdy tych dwoje połączy gorące uczucie przełamując początkową wzajemną niechęć. 

Tyle o treści. Najlepszym elementem książki jest kryminalna intryga – ciekawa i nawet jeśli nieco naciągana i naiwna to wciąż interesująca. Najsłabszym i w zasadzie decydującym o odbiorze całej książki jest wątek romansu. Rzecz przedstawiona jest w tak przesłodzonej tonacji, że miejscami aż ciężko się czyta. Nie wiem ile w tym winy tłumacza a ile oryginalnego tekstu (obawiam się, że jednak większość), ale wyrażenia typu „moja miłości”, „najdroższa” i „ukochany” są sztuczne, cukierkowe i co najmniej niedzisiejsze. Podobnie żenujące są sceny mające udowodnić nam jaka wielkoduszną postacią jest Caitlin jak pocieszanie zrozpaczonej dziewczynki i jej przywiązanie do starego szofera, a do tego autorka ciągle przypomina nam jak dzielną jest kobietą, mimo, że faktycznie niemal bez przerwy płacze lub mdleje :(

Ostatecznie nie jest to zbyt udana książka pani Sala, nieszczególna jako kryminał i bardzo słaba jako romans. Dotąd czytałam „Czarne lustro” i „Pamiętaj” tej autorki i w mojej ocenie wypadły one nieco lepiej.

Moja ocena:

3/10